هنرمندان صدای مردم اند و سینمای ایران، حامل هویت و پیام آور صلح

آتلیه دات کام: به گزارش آتلیه دات کام، آئین فرهنگی و هنری «یادمان خونِ ایران»، در جهت پاسداشت یاد قربانیان بی دفاع جنگ ۱۲ روزه، در محل موزه سینمای ایران، با حضور تعدادی از هنرمندان و اهالی فرهنگ برگزار گردید.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از خبر آنلاین به نقل از روابط عمومی موزه سینمای ایران، روز گذشته چهارشنبه، اول مردادماه، در جهت پاسداشت یاد قربانیان بی دفاع جنگ ۱۲ روزه، آئین فرهنگی و هنری «یادمان خونِ ایران» در محل موزه سینمای ایران، با حضور تعدادی از هنرمندان و اهالی فرهنگ همچون احمد مسجد جامعی، رائد فریدزاده، علی دهکردی، منوچهر شاهسواری، علی رویین تن، هوشنگ توکلی، مریم معترف، محمدحسین فرحبخش، اتابک نادری، محسن علی اکبری، محمود گبرلو و فاطمه تنهایی اجرا شد. اجرای این برنامه را علی درستکاربه عهده داشت.
زنان، راویان درد و ظلم بوده اند در شروع مراسم، فاطمه محمدی، مدیر عامل موزه سینما ضمن خیرمقدم برای حضور هنرمندان و میهمانان، اظهار داشت: «امروز در موزه سینما گرد هم آمده ایم؛ به نام انسان، به نام کودک، به نام زن، به نام مظلوم، به نام کسانیکه از تمام سو تحت فشار قرار گرفتند، اما با وحدت، انسجام و قدرت، از خاک این سرزمین دفاع کردند.»
او اضافه کرد: «هنرمندان در این جنگ روایت ها، بسیار زیبا درخشیدند. جنگ روایت هایی که مدت ها است در قرن حاضر تجربه می نماییم. جنگی که هنرمندان، نقش برجسته ی در هدایت و روایت آن دارند. در این بین نباید از نقش زنان غافل شویم. از صدر اسلام تا واقعه عاشورا، از حضرت زینب (س) تا مادران امروز این سرزمین، همیشه زنان روایت گر درد و ظلمی بوده اند که بر خانواده، فرزندان و سرزمین شان رفته است. آنان حاملان حافظه تاریخی ملت هستند.»
او با اشاره به چهلم شهدای اخیر، اشاره کرد: «امروز بمناسبت چهلم خون عزیزانی که مظلومانه جان خویش را از دست دادند، کودکانی که تصاویرشان دل هر انسانی را به درد می آورد، خانمهایی که بی گناه درگیر این ظلم شدند و فرماندهانی که از مرزهای وطن پاسداری کردند، گرد هم آمدیم.»
مدیرعامل موزه سینما در انتها سخنانش اظهار داشت: «امید که بتوانیم ذره ای از دین خویش را نسبت به خون های ناحق ریخته شده ادا نماییم و راوی ایرانِ مقاوم، ایرانِ مقتدر و ایرانِ منسجم، باشیم.»
هنرمندان، ترجمان درد و عشق مردم به میهن اند احمد مسجدجامعی، وزیر قبلی فرهنگ و ارشاد اسلامی، در سخنانی، با اشاره به نقش جامعه هنری در پاسداشت این وقایع، اظهار داشت: «در چهلمین روز این اتفاق تلخ، که شهدای گرانقدری را به این سرزمین تقدیم کرد، جامعه سینمایی این ابتکار را به خرج داد. چون که هنرمندان همیشه پیشاپیش دل و عقل ایرانی ها حرکت کردند. یعنی در نهانخانه دل هر ایرانی، چراغی روشنی بخش است که روغن خودش را از نام ایران می گیرد. وقتی نام ایران می آید، دل ها می لرزد. برای ایران می خندیم و شادی می نماییم، برای ایران غصه دار می شویم و اشک می ریزیم. زمانی هم برای دفاع از میهن، شمشیر می کشیم؛ البته نه بر روی ایران، بلکه بر دشمن ایران.»
او با اشاره به حوادث اخیر اضافه کرد: «در این چهل روز، هم اشک ریختیم، هم در مقابل دشمنان لبخند زدیم و هم از سرزمین مان دفاع کردیم. این نگاه، فراتر از دولت ها و جناح هاست؛ این پیوندی عمیق با سرزمین و هویت ملی است.»
مسجدجامعی سپس به بازپخش یکی از آثار ماندگار موسیقایی ایران اشاره نمود و اظهار داشت: «در این روزها، شعری از ملک الشعرای بهار پخش گردید که آهنگساز آن زنده یاد پرویز مشکاتیان بود. این اثر، سال ها پخش نمی شد. عزیزی که جانش را در زلزله بم از دست داد خواننده این اثر بود. ملک الشعرا این شعر را احیانا در دوران جنگ جهانی اول سروده است، شعر با «ای خطّهٔ ایران مهین، ای وطن من» شروع می شود. در بخشی از شعر می گوید: «تا دشمن در این سرزمین هست، آرامش ندارم» و در انتها هم به این اشاره می کند که «شاید حتی کفنی از این خاک هم نصیبم نشود.» اما آنچه او را به سرودن این شعر واداشته، عشق به وطن است.»
او اضافه کرد: «همین روحیه را در دوران جنگ جهانی دوم هم می بینیم؛ زمانیکه سرود «ای ایران» با شعر حسین گل گلاب و آهنگسازی روح الله خالقی خلق شد و با صدای بنان جاودانه شد. این آثار، مبین دل مردم اند؛ هنرمندان هستند که این احساسات را به زبان می آورند، به آنها جلوه می بخشند و در قالبی ماندگار ثبتش می کنند.»
مسجدجامعی در ادامه اشاره کرد: «وظیفه هنرمند، صرفا بازتاب شنیده ها و دیده ها نیست؛ او باید چنان بیان کند که مخاطب احساس کند این حرف، از اعماق دل خودش برخاسته است. نمونه آن، اجرای آواز بسطامی بر شعر ملک الشعرای بهار است؛ اجرایی که با وجود پرارزش بودن، متاسفانه سال ها از رسانه ملی پخش نمی شد.»
وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی، با اشاره به دیگر آثار ماندگار موسیقایی بیان نمود: «نمونه دیگری از این تأثیرگذاری را در اثر «سپیده» می بینیم که توسط زنده یادان ابتهاج، لطفی و شجریان خلق شد. آقای ابتهاج شخصاً به من اظهار داشت که قبل از انقلاب، این اثر را به رادیو بردند، مدیر وقت آنرا نپذیرفت اما همان قطعه، با گذر زمان جای خویش را در دل مردم باز کرد و امروز، رسانه ها آنرا بارها پخش می کنند. «ایران، ای سرای امید»، نه تنها ماندگار شد، بلکه به بخشی از حافظه موسیقایی ملت تبدیل شد.»
او اضافه کرد: «هنرمندان و سینماگران ایرانی هنر را بعنوان بخشی از هویت ایرانی جلوه بخشیدند. بعنوان نمونه، قبل از اتفاقات اخیر، رئیس جمهور وقت آمریکا در مسافرت به عربستان، کوشش کرد مبحث تغییر نام خلیج فارس را به چالش بکشد. در واکنش به این مساله، موجی در جامعه ایرانی شکل گرفت. حتی یکی از نمایندگان ایرانی تبار مجلس نمایندگان آمریکا هم نسبت به این مورد موضع گرفت و به این مساله اعتراض کرد. این واکنش ها نشان دهنده ظرفیت بالای فرهنگی و ملی ما است.»
او سپس به نقش جامعه هنری و اصالت نگاه هنرمندان ایرانی اشاره نمود و اظهار داشت: «در این میان، یاد بزرگان هنر ایران و نگاه متعالی شان به میهن، بسیار اهمیت دارد. یکی از آنها، زنده یاد هوشنگ ابتهاج بود. ایشان شاعر سرود «ایران، ای سرای امید» بود. خاطرم هست که روزی به دیدارش رفتم. آدم خوش محضری بود و از خاطرات مختلف می گفت. او تعریف کرد که در زندان – که بعد از انقلاب هم مدتی در آن جا بود – هنگام پخش این سرود، گریه اش گرفت. یکی از زندانیان پرسید چرا گریه می کنی؟ و او اظهار داشت: من شاعر این شعرم.»
مسجدجامعی اضافه کرد: «ابتهاج هنگام بازگویی این خاطره، بشدت منقلب شد و اشک ریخت. سپس از خاطرات دوره بازجویی اش گفت. بعد با بغض اظهار داشت: «از شما می خواهم مرا ببرید سر مزار بازجوی من. پرسیدم برای چه؟ گفت درست است که بازجوی من بود، اما او بعدتر برای دفاع از ایران شهید شد. می خواهم برایش گل ببرم.» این نگاه هنرمندانه و از ژرفای دل برخاسته است؛ نگاهی که سبب می شود آثار این هنرمندان، در دل مردم جاودانه شوند.»
زبان قابلیت خودش را از دست داده باید نگران بود رائد فریدزاده پس از احمد مسجدجامعی روی صحنه آمد و در شروع سخنانش اظهار داشت: «یک فیلسوف آلمانی به نام «آدورنو» جمله ای نقل می کند و می گوید بعد از آشویتس زبان آلمانی غیرقابل استفاده شد. با این زبان نمی شود فکر کرد و سخن گفت. بنظر می رسد حرف نیچه درست است که: «هر آن چه به محاق به آن نگاه کنی خودت به آن تبدیل می شوی» گویی که آدمیزاد یک هیولای درون دارد که در برهه هایی از تاریخ ناچار تبدیل به چیزی می شود که از آن نفرت دارد یا از آن فاصله گرفته است.»
رئیس سازمان سینمایی در ادامه سخنان خود بیان نمود: «نخست وزیر رژیم صهیونیستی کسی است که صحبت از جنایات هیتلر می کند و خودش همان جنایات را انجام می دهد، چقدر کودک باید کشته شود؟ چقدر آدم باید به سبب نبود آب و غذا و امنیت کشته شوند؟ چه بر سر آدمی آمده که هیچ عکس العملی ندارد؟ برخلاف آن چیزی که همیشه می گفتند، ظاهرا برای نخستین بار یک گسست جدی بین حوزه عمل و نظر در حوزه سیاست اتفاق افتاده و حدودا هیچ استاد روابط بین الملل و حقوق بین الملل پیدا نمی کنید که جنایات اخیر را نقض آشکار حقوق بین الملل نپندارد. از طرفی هم هیچ دولتمرد غربی را پیدا نمی کنید که این را تایید کند.»
وی در ادامه در رابطه با از میان رفتن اخلاق اظهار داشت: «به همین خاطر است که می گویم زبان قابلیت خودش را از دست داده و کلمه بی اخلاق شده، نه فقط جهت ما بلکه برای جهان باید نگران بود. بطور قطع دیگر کلمه هم اکنون ناپاک شده و دیگر قابلیت انتقال ندارد.»
فریدزاده در پایان سخنانش بیان نمود: «ما ندیدیمش تو تصویرش کن شاید سینماگران ما قدرت این را داشته باشند که آن چه بر ما دیگر مردمان در غزه روا شده را به تصویر بکشند و سکوت چاره نیست، سکوت تایید جنایت است و همه ما باید این سقوط بشری را به تصویر بکشیم و در حافظه جهانی حفظ کند.»
اسراییل ظالم است و مظلوم نمایی می کند مریم معترف، بازیگر سینما و تلویزیون که خانه اش به خاطر جنگ و در اثر برخورد موشک صدمه دیده بود در این رویداد اظهار داشت: «روز سوم جنگ بود که ترامپ گفت تهران را خالی کنید، همان روز به نزدیک خانه حمله شد و ۷ خانه کنار آنجا با خاک یکسان شد.آن ها می گفتند ما فقط به نظامی ها حمله می نماییم اما سوال من اینست کدام قانون می گوید حق حمله به خانه نظامیان وجود دارد؟»
این بازیگر در ادامه بیان نمود: «ما حتی در جنگ هم نبودیم، ما درحال مذاکره بودیم و حالا هم خودش را مظلوم می داند و می گوید در تاریخ به ما ستم شده است. اما حقیقت این چنین نیست و این را هم می دانم که ما همیشه پشت ایران ایستاده ایم، بمان ایران، جاودان بمان وطنم.»
سینمای ما پیام آور صلح است علی دهکردی، مدیرعامل خانه سینما با تشکر از زحمات هنرمندان در روزهای جنگ و بعد از آن اظهار داشت: «بر خود واجب می دانم تا از این حرکت دلنشین قدردانی کنم، اگر مقرر است پیوندی میان، سینما، خانه سینما، موزه سینما و سازمان سینمایی داشته باشیم، خوشحالیم که از این در وارد شویم. همه سرافراز هستیم که در تمام این سال ها سینمای عشق، عطوفت، آزادی و آزاد اندیشی بوده است.»
او اضافه کرد: «سینمای ما همیشه از در مهربانی صلح و دوستی بوده و حتی فیلمهای جنگی ما هم با نام آثار جنگی شناخته نمی شوند بلکه با نام دفاع مقدس شناخته می شوند. ما همیشه از صلح سخن گفتیم و هر بار هم که در مجامع بین المللی حاضر شدیم پیامی به جز صلح نداشته ایم. سینما آینه متقابل هر جامعه ای است و سینمای ما هم سینمای دوستی و محبت بوده است، همه ما همین را خواستیم.»
اسراییل حتی سینما هم ندارد علی رویین تن، نویسنده و کارگردان سینما در قسمت کوتاهی روی صحنه آمد و اظهار داشت: «همیشه مردم به موزه می آیند تا آنرا تماشا کنند اما امروز موزه مردم را تماشا می کند و بزرگ ترین داشته ما مردم است. شاید اسراییل خیلی چیزها داشته باشد و تجهیزات نظامی اش از طرف آمریکا تامین گردد اما این مردم را ندارد و از تمام مهم تر سینما هم ندارد.»
در پایان مراسم هم پرفورمنسی با تمرکز بر جنگ اجرا شد که در نهایت با هم خوانی سرود «ای ایران» توسط حاضران و روشن کردن شمع به یاد قربانیان جنگ ۱۲ روزه، این مراسم به پایان رسید.



منبع: atolieh.com