مغز انسان موسیقی را بصورت فیزیکی تجسم می کند

آتلیه دات کام: آتلیه دات کام: دانشمندان طی پژوهش های جدید خود کشف کردند که وقتی آهنگ مورد علاقه تان پخش می شود، مغزتان بصورت فیزیکی موسیقی را تجسم می کند.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، موسیقی موجب می شود بدون این که آگاهانه تصمیم به انجام آن بگیریم، پاهایمان را به زمین بکوبیم و عواطف را احساس نماییم. طی تحقیقات جدید دانشمندان علت این مساله کشف شد. این فقط پیش بینی مغز افراد از آن چه در یک آهنگ اتفاق می افتد نیست، بلکه مربوط به الگوهای فیزیکی واقعی است که در مدارهای عصبی آنها شکل می گیرند.
به نقل از اس اف، تیمی از دانشمندان بین المللی به سرپرستی «ادوارد لارج»(Edward Large) از «دانشگاه کنتیکت»(Connecticut) کشف کردند که سلول های مغز ما بصورت فیزیکی با صداهای موسیقی هماهنگ می شوند و الگوهای پایداری ایجاد می کنند که بر کل بدن ما تأثیر می گذارند. نتایج تحقیقات آنها «نظریه رزونانس عصبی»(NRT) نام گذاری شد.
نویسندگان می گویند: ما پیشنهاد می نماییم که افراد، رویدادهای موسیقی را نه بوسیله مدلهای عصبی پیش بینی کننده، بلکه بوسیله دینامیک(پویایی) مغز و بدن که بصورت فیزیکی ساختار موسیقی را تجسم می کند، پیش بینی کنند.
این نشان دهنده یک تغییر اساسی در نحوه درک ما از پردازش موسیقی است. مدارهای عصبی ما بجای این که فقط پیش بینی کنند بوسیله نوسانات ریتمیک با آن چه می شنویم، هماهنگ می شوند و روابط فیزیکی با موسیقی برقرار می کنند.
این اتفاق زمانی که پای خودرا با موسیقی، هماهنگ تکان دهید، می افتد. علت آن نوسانات عصبی در مغز شماست که با موسیقی هماهنگ می شوند و الگوهای پایداری ایجاد می کنند و بطور طبیعی در حرکات بدن شما گسترش می یابند.
این الگوهای هماهنگ سازی با سرعت های مختلفی در مغز رخ می دهند. برای ریتم هایی مانند ضربات طبل، امواج مغزی با سرعت کمتری به فرکانس های ریتمیک متصل می شوند. برای صداهای زیر و بم مانند نُت های موسیقی، گوش داخلی و ساقه مغز فرکانس ها را با سرعت بیشتری پردازش می کنند.

پدیده ضرب گمشده

یک کشف قابل توجه دانشمندان، ریتم های ضربان گمشده است. این الگوهای پیچیده بدون هیچ صدای واقعی در فرکانس ضرب وجود دارند. با وجود این که چیزی در فرکانس ضرب نواخته نمی گردد، مردم بازهم ضرب را درک کرده و با آن حرکت می کنند. نظریه «NRT» این مساله را بوسیله «رزونانس غیرخطی»( nonlinear resonance) توضیح می دهد. در آنجا نوسانگرهای مغز فرکانس هایی را تولید می کنند که در سیگنال اصلی وجود ندارند.
این نظریه همین طور به توضیح این که چرا تعدادی از ترکیبات موسیقی دلپذیر یا خشن به نظر می رسند، کمک می نماید. روابط فرکانسی ساده الگوهای نوسان پایدارتری نسبت به ترکیبات پیچیده تولید می کند. این پایداری به آن چه ما به عنوان صداهای دلپذیر تجربه می نماییم، تبدیل می شوند.

ارتباط فرهنگ و موسیقی با تجربه افراد

پیشینه فرهنگی نیز نقش برجسته ی در نتایج این مطالعه ایفا می کند. تعدادی از جنبه های ادراک موسیقی ممکنست به سبب فیزیک پایه مغز، جهانی باشند. با وجود این، تاثیرات فرهنگ های مختلف، ارتباطات عصبی خاص بوسیله فرآیندی موسوم به «هماهنگی»( attunement) می تواند این نتایج را تقویت کند.
این مکانیسم به توضیح این مساله کمک می نماید که چرا افراد از فرهنگ های مختلف ترجیحات موسیقیایی متفاوتی دارند. مغز ما با موسیقی که اغلب می شنویم، هماهنگ می شود.
حتی نحوه پیش بینی نوازندگان هنگام نواختن با یکدیگر نیز با این مدل مطابقت دارد. محققان دریافتند که حلقه های بازخورد در سامانه های عصبی می توانند موجب همگام سازی پیش بینی شوند. این مساله می تواند دلیل این که چگونه نوازندگان جلوتر از یکدیگر می نوازند، ولی بازهم بطورکامل هماهنگ باقی می مانند را توضیح دهد.
نویسندگان توضیح می دهند: تعامل انواع خاصی از صداها با پویایی های مداوم ایجاد الگو منجر به الگوهای ادراک، عمل و هماهنگی می شوند که ما بطور کلی آنرا با عنوان موسیقی تجربه می نماییم.
این رویکرد هم عناصر جهانی موسیقی موجود در فرهنگ های مختلف و هم تنوع در سامانه های موسیقی را به هم پیوند می زند.
آن چه واضح است این است که وقتی ما موسیقی را با دیگران به اشتراک می گذاریم، کاری عمیقاً معنادار انجام می دهیم. مغز ما به مفهوم واقعی کلمه درحال همگام سازی است و الگوهای عصبی مشترکی را در نسل ها و تفاوت ها به وجود می آورد.
در آن لحظاتی که همه درحال زمزمه کردن یک آهنگ یا نواختن با یک ریتم هستند، ما درحال تجربه یکی از ساده ترین و در عین حال عمیق ترین ارتباطات زندگی هستیم.
این مطالعه در مجله Nature Reviews Neuroscience انتشار یافته است.