انتقادهای صریح كیوان ساكت از خانه موسیقی

به گزارش آتلیه دات كام كیوان ساكت درباره مدیریت خانه موسیقی می گوید: تاكنون هیچكدام از انتخابات خانه موسیقی بدون حاشیه نبوده است. انتخابات خانه موسیقی مرا به یاد الكساندر لوكاشنكو (رئیس جمهور بلاروس از ۱۹۹۴ تاكنون) می اندازد؛ چونكه روند ریاست جمهوری بلاروس مانند غیرقابل تغییر بودن اعضای هیات مدیره خانه موسیقی است.
این هنرمند نوازنده و آهنگساز در گفتگو با ایسنا درباره مدیریت خانه موسیقی ادامه می دهد: چند نفر سال هاست به طرق گوناگون در خانه موسیقی مانده اند و باوجود تمامی اعتراض هایی که به آنها شده است، از خانه موسیقی نمی روند.
شرکت نکردن بخش زیادی از اعضای خانه موسیقی در انتخابات این نهاد، نشانگر این است که به مدیریت و عملکرد آن اعتراض دارند و بسیاری از آنها مانند خود من انتخابات خانه موسیقی را به هیچ عنوان قبول ندارند. در آخرین باری که در جلسات آنها شرکت کردم، آن هم به سفارش استاد فخرالدینی، در حضور همه گفتم که خیلی از آنها نه محبوبیت دارند و نه مشروعیت ماندن ولی چه فایده؟
ساکت در ادامه توضیحات خود درباره اعتماد اعضای خانه موسیقی به مدیریت آن، بیان می کند: خانه موسیقی مورد وثوق توده قابل توجهی از اعضای خود نیست، به همین خاطر است که در انتخابات خانه موسیقی از ۱۷۰۰۰ عضو، کمتر از ۴۰۰ نفر شرکت می کنند؛ این یعنی اعضای کنونی خانه موسیقی برای این کار مشروعیت ندارند و باید برای آن فکری شود. پیشنهاد من این است که اعضایی که خانه موسیقی را رها نمی کنند، استعفا دهند، بروند و دیگر برای حضور در هیات مدیره کاندیدا نشوند.
این هنرمند تصریح می کند: تابحال عده زیادی از هنرمندانی که قبلا جزو هیات مدیره خانه موسیقی و یا کانون های آن بوده اند، به مرور استعفا داده اند. مثلا دکتر ساسان فاطمی از خانه موسیقی بیرون آمد که البته به خاطر حرف درستی که زده بود خیلی او را اذیت کردند. همچین استاد محمدعلی کیانی نژاد، استاد حسین علیزاده، خود من و افراد زیاد دیگری از خانه موسیقی بیرون آمدند. بیرون آمدن عده زیادی از هنرمندان طراز اول کشور از خانه موسیقی و شرکت نکردن اعضا در انتخابات، نشانگر اعتراض و ناکارآمد بودن هیات مدیره کنونی است. ولی گوش شنوایی نیست و هیات مدیره فعلی این حرف ها را قبول ندارند.
ساکت همینطور با بیان ادعاهایی در زمینه رای گیری های ادوار گذشته، اظهار می کند: به نظر من مجازی برگزار شدن انتخابات خانه موسیقی تأثیری در بهبود مدیریت آن ندارد؛ چون خود من به رأی گیری آنجا اعتماد ندارم.
این هنرمند همینطور بیان می کند که «خانه موسیقی از لحاظ فکری، دارای طرز تفکر بسته و محدود است که می توان این امر را از فصل نامه آن متوجه شد؛ چونکه فصل نامه خانه موسیقی تنها اخبار بسیار اندک را تنها درباره خود این نهاد و بعضی از اعضای دایمی آن، می نویسد. همینطور در فصل نامه خانه موسیقی تنها خبرها و مصاحبه هایی را از هیات مدیره خانه موسیقی، با کسانی که با صاحب خبر نظر مساعد دارند یا درباره افراد همان جمع که کمترین نقشی در موسیقی امروز ندارند، می بینید. خانه از پای بست ویران است.»



او با تاکید بر اینکه خانه موسیقی تأثیری در موسیقی ایران و پیشرفت آن ندارد، افزود: خانه موسیقی تنها نهادی است که بودجه ای صرف آن می شود و معلوم هم نیست که این بودجه چگونه صرف می شود. همینطور در مقابل بسیاری از اتفاقاتی که در جامعه موسیقی رخ می دهد، یا واکنشی نشان نمی دهد یا اگر موضعی می گیرد، به صورت نادرست است؛ مثلا یکی از اعضای خانه موسیقی کتاب هنرمند دیگری را به نام خود چاپ کرد اما خانه موسیقی واکنشی نشان نداد. یا مثلا یک نوازنده تار از تاری که ۶۰ سال پیش غلامحسین نورجهان ساخته بود و نمونه آن در موزه موسیقی هست، کپی و به نادرستی به نام خود ثبت نمود و بعنوان برترین پژوهش سال از جشنواره خوارزمی که کارش در زمینه ی هنر نیست، جایزه گرفت، اما خانه موسیقی واکنشی نشان نداد. به گمان من این نهاد صنفی به جای آنکه خانه ای برای پیشبرد حقوق حقه ی هنرمندان و پیشرفت موسیقی باشد، محفلی دوستانه است برای جمع محدودی.
ساکت همینطور در انتها گفتگو با ایسنا به پروژه های ناتمام این نهاد می پردازد و بیان می کند: بعنوان مثال سرنوشت پروژه چکاوک که اولین پروژه مسکونی تعاونی مسکن اعضای خانه موسیقی محسوب می شد، در نهایت مشخص نشد که چه شد.





منبع: آتلیه دات كام