پژمان جمشیدی تا کجا می خواهد در حوزه بازیگری راه سقوط را طی کند؟

آتلیه دات کام: شاید پژمان جمشیدی تنها فوتبالیست ایرانی باشد که عکسش در بیلبوردها و بدنه اتوبوس های شرکت واحد در بزرگترین اندازه ممکن به چشم مخاطب می خورد اما نه به عنوان بازیکن فوتبال بلکه به عنوان یک بازیگر سینما که بدون هیچ آموزش دانشگاهی قبلی و خاک صحنه خوردن وارد عرصه بازیگری شده و چهره و نامش بازهم در فیلم های کمدی می فروشد.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از خبر آنلاین روزنامه ایران نوشت: بی گمان وقتی جمشیدی در 1392 در مجموعه تلویزیونی پژمان (سروش صحت) گُل کرد و به عنوان یک بازیکن سابق فوتبال باشگاهی و ملی تصویر و استعداد جدیدی از خود به مخاطبان نشان داد، کسی فکر نمی کرد که او از این موقعیت فرصتی بسازد برای شروع یک مسیر جدید حرفه ای. جمشیدی اما به عنوان یک هافبک راست سابق از موقعیت تک به تک ایجاد شده در زمینه سینما نهایت استفاده را کرد و بعد از چند تجربه فرعی در سینما و تلویزیون همچون پنجاه کیلو آلبالو (مانی حقیقی) و دیوار به دیوار (سامان مقدم) با حاضرشدن در نقش اول فیلم خوب، بد، جلف (پیمان قاسم خانی) در کنار سام درخشانی که در مجموعه پژمان هم بازی خوب او بود، خویش را به عنوان یک بازیگر کمدی به فضای محدود سینمای تجاری ایران معرفی نمود.
جمشیدی بعد از موفقیت این فیلم در نزدیک به چهل فیلم سینمایی، بیشتر از 10 مجموعه تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی همچون زیرخاکی (جلیل سامان) و مگه تموم عمر چند تا بهاره (سروش صحت) و هفده نمایش بازی کرد. کارنامه ای که به لحاظ کمی برای خیلی از بازیگران دوره دیده و حرفه ای سینما و تئاتر یک رویا است.
پژمان جمشیدی در مجموعه پژمان که روایتی برگرفته از زندگی خود او است، چهره دلنشین و لحن طنازانه و شخصی شده همان پژمان جمشیدی بازیکن فوتبال را توانست در قاب تلویزیون با مخاطبان فراوان یک دهه قبل ایران به اشتراک بگذارد. دیده شدن این مجموعه تلویزیونی و بازخورد مناسب آن از جانب تماشاگران سبب شد تا او به عنوان یک استعداد جدید جهت استفاده در فیلم های سینمایی کمدی محک زده شود. بدین ترتیب این مسأله با ظهور قالبی جدید از فیلم های کمدی در سینمای ایران هم زمان شد؛ فیلم هایی با فیلم نامه و ساخت بعضاً ضعیف که با کمک پوستر و تیزرهای کاریکاتوری و بازیگر تازه کار و مستعدی همچون پژمان جمشیدی در تسخیر گیشه با هم رقابت می کردند.
پژمان جمشیدی هم با تلفیقی از شخصیت خود در مجموعه تلویزیونی پژمان و همینطور شخصیت خوب طراحی شده فریبرز باغ بیشه در مجموعه تلویزیونی ادامه دار زیرخاکی خیلی زود به یک کلیشه کمیک تبدیل شد. شخصیتی گهگاه گیج با جا خوردن ها و تصمیم های بد که دست و پا می زند تا از موقعیت های سختی که در آن قرار می گیرد رهایی پیدا کند.
البته کارنامه بازیگری جمشیدی فقط شامل آثار کمدی نیست. حضور وی در فیلم هایی مانند علفزار (کاظم دانشی)، بی بدن (مرتضی علیزاده)، یادگار جنوب (حسین امیری دوماری و پدرام پورامیری)، خط فرضی (فرنوش صمدی) و جهان با من برقص (سروش صحت) و در نقش های جدی نشان داد جمشیدی با هدایت درست کارگردان و دور شدن از کلیشه های خودساخته می تواند به عنوان یک بازیگر حرفه ای، سنجیده و عیار بازی اش مشخص شود. بازی وی در علفزار و در نقش یک بازجو جدی و پیگیر یک پرونده که الهام گرفته از یک ماجرای جنایی واقعی هم بود، به خوبی دیده شد و نامزدی اش برای بهترین بازیگر نقش اول مرد در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر هم بی جهت نبود. جمشیدی در بی بدن و در نقش پدر یک قاتل جوان تا حد زیادی توانست او را از کلیشه پیرامونش دور کند و اتفاقاً در تناقضی خوب با شخصیت هایی که در ذهن مخاطبان از او به یاد مانده، توانست ذهن مخاطب را در جریان داستان به انحراف بکشد. با همه این تجربه های غیرکمدی، پژمان جمشیدی به هر علت که خود می داند ترجیح می دهد تا جایی که سکه اش اعتبار دارد خویش را خرج سینمای کمدی کند.


به اجمال، بازی وی در علفزار و در نقش یک دادیار جدی و پیگیر یک پرونده که الهام گرفته از یک داستان جنایی واقعی هم بود، به خوبی دیده شد و نامزدی اش برای بهترین بازیگر نقش اول مرد در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر هم بی جهت نبود. جمشیدی در بی بدن و در نقش پدر یک قاتل جوان تا حد زیادی توانست او را از کلیشه پیرامونش دور کند و اتفاقاً در تناقضی خوب با شخصیت هایی که در ذهن مخاطبان از او به یاد مانده، توانست ذهن مخاطب را در جریان داستان به انحراف بکشد.