دانشجویی که دغدغه اش داشتن یک لپ تاپ است

آتلیه دات کام: به گزارش آتلیه دات کام، کورش جاهد (منتقد و مدرس سینما) در نشست نمایش و نقد فیلم سینمایی «رها» در فرهنگسرای ارسباران اظهار داشت: «فیلم هایی مانند «رها» وضعیت زندگی انسان ایرانی و طبقه متوسط شهری را به نمایش می گذارند. دانشجویی که دغدغه اش داشتن یک لپ تاپ است که به نظر نمی رسد خواسته زیادی باشد، اما متاسفانه می بینیم که شبیه به این اتفاق در جامعه هم وجود دارد.»

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از خبر آنلاین به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، ششصدوپنجاه وهفتمین نشست باشگاه فیلم تهران با نمایش و نقد فیلم سینمایی «رها» با حضور حسام فرهمند (کارگردان)، سعید خانی (تهیه کننده) و کورش جاهد (مدرس سینما) در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
در شروع نشست کورش جاهد (منتقد و مدرس سینما) درباره ی فیلم اظهار داشت: «فیلم هایی مانند «رها» وضعیت زندگی انسان ایرانی و طبقه متوسط شهری را به نمایش می گذارند. دانشجویی که دغدغه اش داشتن یک لپ تاپ است که به نظر نمی رسد خواسته زیادی باشد، اما متاسفانه می بینیم که شبیه به این اتفاق در جامعه هم وجود دارد و همین چند وقت پیش لپ تاپ یک دانشجو را سرقت کردند و او را به قتل رساندند. فیلم این تصویر را به خوبی بازتاب می دهد که چه بلایی سر طبقه متوسط ایرانی آمده است. دختر دانشجویی که دارد یک کار هنری انجام می دهد و از سویی پدری که شغلش را در مترو از دست داده، چون شاهد خودکشی یک دختر جوان بوده است. این مضامین با یکدیگر پیوستگی دارد.»
او افزود: «اختلاف طبقاتی شدید و فاصله ای که در سالهای اخیر بین فقیر و غنی بیشتر شده در فیلم نمایان است. به قیمت دلار و اعتصاب کسبه و تاثیرش روی زندگی افراد اشاره می شود. در فیلمهای متعدد این موضوعات را می بینیم، اما فیلمی مانند «رها» یک جهان بینی کلی را منتقل می کند و به مضامین نمادینی مانند فروختن مو می پردازد. امیدوارم فیلمهای دغدغه مند مانند این فیلم باز هم در سینمای ایران ساخته شود.»
در ادامه حسام فرهمند کارگردان فیلم «رها» درباره ی دلیلهای ساخت این فیلم اظهار داشت: «از ابتدا دوست داشتم فیلم اولم کاملا قصه گو باشد و وقتی با این فیلم نامه مواجه شدم احساس کردم ظرفیت لازم را برای قصه گویی دارد و خیلی با حال و هوای امروز جامعه همخوان است. برای خودم یک همزادپنداری حسی با قصه و خصوصاً شخصیت ها به وجود آمد. تک تک شخصیت ها برایم ملموس بودند. درباره ی مضامین اجتماعی فیلم، نقدها و تحلیل های زیادی مطرح شده، اما من اعتقادی به این ندارم که فیلم باید دردی از جامعه را بیان کند. من اهتمام کردم فیلم قصه گو بسازم، لحظات احساسی و درام را جاری کنم و با استفاده از بازیگران حرفه ای و تازه نفس این فضا ایجاد شود.»
او در جواب پرسش یکی از مخاطبان درباره ی نقش استوری بورد در تشکیل فضای بصری فیلم اظهار داشت: «به جز داشتن استوری بورد، یکی از کارهایی که در این فیلم کردیم و در فیلمهای دیگر کمتر اتفاق می افتد این بود که سه ماه پیش تولید داشتیم و خانه توحید (شهاب حسینی) را کامل ساختیم. همه اکسسوری خانه را از خلازیر که خود توحید به آن جا رفت وآمد داشت تهیه کردیم. رنگ لباس ها، رنگ دیوارها و… را در راستای ایجاد هارمونی بیشتر فضای بصری طراحی کردیم.»
فرهمند درباره ی نقش اشتباهات پدر در روند فیلم بیان نمود: «تک تک اعضاء خانواده در اتفاقاتی که افتاد تاثیر داشتند. شاید اگر ثریا (غزل شاکری) این قدر به توحید غر نمی زد، توحید لپ تاپ دزدی نمی خرید. اساسا پدر کلیدی تر است، ولی همه تاثیر خودرا دارند. نمی توان به تنهایی درباره ی آدم ها در اجتماع قضاوت کرد، تعامل آدم ها با یکدیگر است که اهمیت دارد. این که شخص در چه شرایطی قرار دارد در واکنشش به اتفاقات موثر است. خطاهای توحید قابل انکار نیست، ولی همه تقصیرها را نمی توان به گردن او انداخت. وقتی این شخصیت به سراشیبی می افتد، گیجی و منگی اش به مرور بیشتر می شود و ضعف شخصیتی اش نمایان است.»
او درباره ی انتخاب بازیگران فیلم اظهار نمود: «نکته ای که از شروع ساخت فیلم برایم اهمیت داشت این بود که به جز توحید و ثریا، بازیگران دیگر شخصیت ها باید چهره هایی باشند که بیننده تاکنون ندیده باشد. به علت پیچش داستانی ای که در فیلم نامه داریم، نباید پیش زمینه ذهنی خصوصاً درباره ی بازیگران دو شخصیت رها و سهیل وجود داشته باشد. اما توحید و ثریا پیچیدگی ها و فراز و فرودهای خاص خودرا داشتند و حتماً باید از بازیگران حرفه ای استفاده می شد. شهاب حسینی درست ترین انتخابی بود که می توانستم برای نقش توحید داشته باشم. شهاب هم با قصه و هم با شخصیت توحید خیلی ارتباط برقرار کرد. کاری که اهتمام کردم در بازیگردانی انجام دهم، یکدست کردن همه بازیها با هم بود تا بیننده تفاوت بازی بازیگران حرفه ای و تازه کار را حس نکند. تیم بازیگری فیلم برای تحقق این هدف تلاش زیادی داشتند.»
سعید خانی تهیه کننده نیز درباره ی انگیزه تولید یک فیلم اجتماعی مانند «رها» اظهار داشت: «من درگیر سریال «جان سخت» بودم و اصلا قرار نبود فیلم تهیه کنم. ولی با عنایت به دوستی قدیمی ای که با حسام داشتم و شناختی که از استعداد و سواد بالایش در ذهنم بود، برایم اهمیت داشت که فیلم اولش را بسازد. همین طور فیلم نامه محمدعلی حسینی بسیار درست و جذاب بود و به نظرم رسید حرف روز است و حذف شدن قشر متوسط را به خوبی نشان داده است.»
او افزود: «بسیاری از سرمایه گذاران می گفتند این فیلم نمی تواند موفق شود و کمدی بسازید! اما خداوند کمک کرد و توانستیم فیلم را بسازیم. تک تک عوامل برای به ثمر رسیدن پروژه زحمت کشیدند و همان گونه که در اختتامیه هم گفتم، اگر همراهی شهاب حسینی نبود این فیلم ساخته نمی شد.»
خانی در انتها اظهار داشت: «فعالیت بخش خصوصی در سینما روزبه روز مشکل تر می شود و به نظرم سینمای مستقل در ایران روزهای آخرش را سپری می کند. این که بسیاری از فیلمسازان در شبکه نمایش خانگی سریال کار می کنند بیشتر به خاطر غم نان است. سینما فقط محلی برای فیلمهای کمدی و دولتی است و دیگر ساخت فیلم مستقلی مانند «رها» به سادگی امکانپذیر نیست. بعید می دانم جرئت کنم دیگر چنین فیلمی بسازم.»



منبع: atolieh.com