چرا تصورمان از سینمای دفاع مقدس، ساخت فیلم در مورد شهدای خوشنام است؟

آتلیه دات کام: محمدحسین لطیفی، تهیه کننده و کارگردان سینما سه شنبه شب، اول مهرماه همراه با مسعود ده نمکی میهمان برنامه تلویزیونی جام جم با موضوع سینمای دفاع مقدس شد.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از خبر آنلاین، محمدحسین لطیفی، سه شنبه شب، اول مهرماه، در برنامه تلویزیونی جام جم با اشاره به موانع و چالش های موجود در سا خت آثار دفاع مقدس، اظهار داشت: حقیقت این است که کار دفاع مقدسی سخت است؛ چون اساساً کار سینما دشوار می باشد و دفاع مقدس هم مزید بر علت می شود. در قسمت خصوصی بعید می دانم فیلم دفاع مقدسی ساخته شده باشد که بتوان نام برد. بی پیرایه بگویم، این نوع سینما بیشتر با سوبسید و حمایت دولتی ایجاد می شود تا هم برای آیندگان رفرنس بماند و هم بتوان امروز به آن افتخار کرد یا از آن درس گرفت.

راه نو آنلاین در این مورد نوشت:

او با تکیه بر اینکه مشکلات از بخش فیلم نامه شروع می شود، اظهار داشت: ما متن خوب نداریم. وقتی می گوییم کار دفاع مقدسی، نخستین چیزی که به ذهن می رسد ساخت فیلم در رابطه با شهدای خوشنام است. اما کمتر کسی به فکر ساختن فضای مکتب و تفکر آن شهدا می افتد. پیشنهاد شخصی ام همیشه این بوده که اگر قصه خوبی داریم، میتوان آنرا بر بستر جنگ روایت کرد. همه دنیا سینمای جنگی دارد و مخاطب هم پیدا می کند، اما ما چون فقط به شخصیت ها می پردازیم و نه مکتب، به موفقیت نمی رسیم.
این کارگردان با اشاره به ضرورت تجربه در این عرصه، اظهار داشت: سینمای دفاع مقدس ژنرال می خواهد؛ یعنی کسی که بالای ۲۷ یا ۲۸ سال سابقه کار داشته باشد، قصه بشناسد و تجربه های گوناگون پشت سر گذاشته باشد. در چنین شرایطی است که یک فیلم دفاع مقدسی جان می گیرد.
وی اشاره کرد: بر خلاف آن چه همه می گویند، بودجه هست. اما مشکل از شروع ماجراست؛ از انگیزه تهیه کننده و سهمی که خودش در کار می گذارد. من خودم همیشه در کارهای دفاع مقدسی یک سوم کمتر دستمزد گرفتم و حتی قسمتی از حق الزحمه ام را نگرفتم. این سینما جای آزمون وخطای کارگردان های تازه کار نیست. اگر کارگردانی کار اول یا دومش را در این ژانر بسازد، حتما باید مشاور قوی کنار دستش باشد تا گرفتار نقصان نشود. سینمای دفاع مقدس نباید فقط به چند انفجار، تانک یا جلوه های ویژه محدود شود. اصل ماجرا روایت قصه است و اینجاست که احتیاج به نبوغ وجود دارد.
لطیفی اضافه کرد: فیلم های جنگ جهانی دوم در دنیا بسیار بالاتر از فیلم های دفاع مقدس ماست. آنها از دل همین روایتهای مستند و قصه محور توانسته اند آثار ماندگار خلق کنند، در حالیکه ما هنوز درگیر ضعف متن و روایت هستیم.
بودجه کل سینمای کشور به اندازه آسفالت کردن یک خیابان است لطیفی خاطرنشان کرد: بودجه کل سینمای کشور به اندازه آسفالت کردن یک خیابان است. بعد هم می گویند مافیای سینما! درحالی که این بودجه بین چند متولی تقسیم می شود و از قبل هم معلوم است سهم چه کسانی است. مدیریت فرهنگی یعنی این که هدف وجود داشته باشد. در سینمای دفاع مقدس باید روحیه ایثار، سلحشوری و شجاعت را بعنوان واکسیناسیون سالانه جامعه زنده نگه داریم.
این کارگردان با اشاره به الگوی روایت اظهار داشت: روایت قهرمان الزاما به اسم بردن از شهید نیاز ندارد. جذابیت قصه در بستر اتفاقات و جریان های واقعی است، نه فقط در نام ها. من صراحتاً می گویم که حالم خوب نیست. نه مثل بعضی ها که بگویند دیگر کار نمی کنم؛ بلکه می گویم دلگیرم. من دو سال و نیم بدون بودجه کار کردم و تلویزیون هم بدهی هایش را نپذیرفت. دفاع مقدس فقط جنگ نیست؛ هر کسی که از مرزهای کشور دفاع کند قهرمان است. من وقتی «غریب» را ساختم، مردم کردستان پذیرفتند چون دیدند یک ایرانی آمده قهرمان آنها را زنده کند. امروز بیشتر از هر زمان دیگر احتیاج به وحدت داریم. بارها پرسیده ام چرا در رابطه با ۳۴ روز مقاومت خرمشهر سریالی نساخته ایم؛ درحالی که میتوان هر قسمت را به یک روز اختصاص داد. در هر کشور دیگری بود، ده ها اثر در این مورد ساخته می شد.
مدیر فرهنگی باید دلسوزتر از هنرمند باشد او در آخر اشاره کرد: من باور ندارم مدیر فرهنگی ای در ایران باشد که از من دلسوزتر باشد، درحالی که باید چنین باشد. مدیر فرهنگی فرمانده است و باید از سربازش دلسوزتر باشد. وقتی شما یک شخصیت را می گذاری، هزار صاحب دارد. بعنوان کارگردان برپایه قصه زندگیِ یک نفر که فرقی ندارد اسمش «مهدی» یا «رضا» کار کنی، دستت بازتر است؛ می توانی اخلاقیات و رفتارها را آزادی بیشتری روایت کنی و به جای تمرکز صرف روی نامِ واقعی، قصه ای با هویت مستقل بسازی.
لطیفی اظهار داشت: مثال می زنم؛ در «غریب» سکانسی بود که شخصیت می گفت «محمد، نمیشه»، آقا محمد بروجردی هم در جواب می گفت نمیشه برای سوسنه که آنرا حذف کردند؛ درحالیکه این حرف ها واقعیتِ زندگیِ مردم بود.
وی ادامه داد: اگر ما نام ها را بسته نماییم، خیلی از واگویه های عمومی و جزئیات زندگی را از دست می دهیم؛ ازاین رو آزادیِ روایت برای خلق باورپذیری حیاتی می باشد.
پروژه های عظیم؛ قصه کوچکِ انسانی لازم دارد این کارگردان سینما و تلویزیون اظهار داشت: پروژه هایی که سنگین اند و افتخار ملی اند — مثل پل ها، تانک ها، عملیات ها — وقتی به فیلم تبدیل می شوند، اگر فقط نمایشِ تجهیزات باشند، دیدنی نمی شوند.
وی ادامه داد: این ها زمان دیدنی شدن را وقتی پیدا می کنند که به قصه دو برادر، درگیری های انسانی، روابط خانوادگی و تضادهای درونی تبدیل شوند. جذابیتِ انسانی مهم تر از چند انفجار و نماهای تکنیکی است.
لطیفی اظهار داشت: یکی از دلایلی که باید با احتیاط کار نماییم این است که خانواده شهدا ممکنست راضی نباشند؛ گاهی جلوی اکران هم گرفته می شود.
وی ادامه داد: زمان ساختن فیلم زندگی شهید بروجردی، هم من و هم حامد عنقا که نویسنده بود تا روز آخر تن و بدنمان میلرزید و تا روز آخر با خانواده شهید در تماس بودیم؛ تا این که همسر شهید پیش از اکران فیلم را دید و با چشمانی اشکبار گفت خودش بود. این یعنی می شد باور کرد.
لطیفی اظهار داشت: من ۱۳ ماه روی قصه ای کار کردم که در رابطه با نفوذِ جاسوس ها و رویدادهای تاریخی جنوب بود؛ در آخر به خاطر این که دو شهید در پایانِ قصه وجود داشتند و یکی از آنها جاسوس هم بود، گفتند این را نمی توان گفت.
وی ادامه داد: اینکه بعضی حقایقِ پیچیده را بگوییم یا نگوییم، مسئله است؛ اگر آن فیلم ساخته می شد، شاید امروز بسیاری از مسایل نفوذ و تاریخ بهتر فهمیده می شد.
لطیفی اظهار داشت: دفاع مقدس فقط تکرارِ جنگِ گذشته نیست؛ هر کسی که از مرزهای کشور دفاع کند، قهرمان است و ما باید این اسطوره ها را زنده نگه داریم.
وی ادامه داد: خوشحالم که بعضی مسئولان، حتی اگر پیش از این نادیده گرفته بودند، حالا قبول دارند که مردم احتیاج به هر دو حس ملی و اسطوره ای دارند و این ظرفیتِ سینماست که این ها را کنار هم قرار دهد.
این کارگردان سینما و تلویزیون با تکیه بر اهمیت توجه به نسل جوان و خصوصاً نسل «زِد» اظهار داشت: ما باید اول آن نسل را بشناسیم. آنها ما را شناخته اند و از ما عبور کرده اند، ازاین رو اگر می خواهیم با آنها حرف بزنیم باید به زبان خودشان سخن بگوییم.
وی ادامه داد: آقای ده نمکی می گوید الان زمان بمباران کردن تلویزیون است، اما من می گویم نه؛ الان زمانی است که تلویزیون باید تمام تلاشش را بکند تا مخاطب باردیگر برگردد و تازه آن فیلم را ببیند.
لطیفی خاطرنشان کرد: وقتی پیچ باز نشود، سال ها مخاطبانمان را در شهر های بزرگ کم کم از دست می دهیم و این یک اشتباه بوده است. این مسئله نیازمند یک استراتژی مشخص است.
وی با اشاره به سینمای دفاع مقدس اظهار داشت: همانطور که در سینما احتیاج به استراتژی داریم، در دفاع مقدس هم باید بدانیم چه می خواهیم انجام دهیم. دلیل ساخت برخی آثارم این بود که بگویم می توانم فیلم کمدی هم بسازم، اما نخستین کار و وظیفه من برگرداندن مخاطب است.
در ادامه این برنامه، مسعود ده نمکی تهیه کننده و کارگردان با اشاره به نحوه ساخت آثارش اظهار داشت: در مورد اخراجی ها بحث بودجه گرفتن مطرح نبود، چون این فیلم با ۸۰ درصد سرمایه بخش خصوصی ساخته شد و تنها ۲۰ درصد آنرا مرکز گسترش پرداخت.
وی ادامه داد: به قول آقای فرید آن زمان همین ۲۰ درصد سود داد و توانستیم چند فیلم دیگر هم بسازیم.
ده نمکی تاکید کرد: همه فیلم های من با پول بخش خصوصی ساخته شد، جز معراجی ها که سریال بود و تلویزیونی ساخته شد. اما امروز دیگر بخش خصوصی حتی توان ساخت یک فیلم آپارتمانی را هم ندارد، چه برسد به فیلم جنگی. هزینه تولید در این زمینه بالاتر است و سختی های خاص خویش را دارد.
وی اضافه کرد: بعضی ها می گویند سینما یک صنعت است؛ اما من معتقدم سینما روح دارد. کسی که به محتوای کاری که می سازد اعتقاد نداشته باشد، روی پرده هم دیده می شود. بارها دیده ایم کسانی بودجه های کلان گرفته اند ولی به اصل قصه اعتقاد نداشتند و نتیجه، ساخت فیلم ضد جنگ بوده است.
ده نمکی گفت: کشوری که جنگش دفاعی بوده، فیلم ضد جنگ نمی سازد. ما باید همچنان به نسل های جدید پاسخ بدهیم که چرا جنگیدیم، چرا پس از خرمشهر ادامه دادیم. اما برخی فیلمها طوری روایت می کنند که انگار ما مقصر بودیم و نباید می جنگیدیم.
وی با انتقاد از وضعیت مدیریت فرهنگی اظهار داشت: در حوزه فرهنگ به ژنرال فرهنگی نیاز داریم. به اسم جوان گرایی نباید اشخاصی بی تجربه و خام را بر سر کار آورد. مدیری که سواد نشانه شناسی و تحلیل فیلم نداشته باشد، نمی تواند تشخیص دهد که یک فیلم دفاع مقدسی در واقع ضد جنگ است.
ده نمکی اشاره کرد: چند سال پیش فیلم نامه ای در رابطه با پرواز ۶۵۵ نوشتم که روایتش از آن سوی ماجرا بود؛ از دید آمریکایی ها و برمبنای اسناد پنتاگون. اما گفتند الان وقت ساخت چنین فیلمی نیست چون درحال آشتی با آمریکا هستیم. این در حالیست که این موضوع می توانست خیلی از شبهات امروز را پاسخ دهد.
وی ادامه داد: سینمای جنگ آورده های مهمی برای سینمای ایران داشت؛ از ورود دوربین دیجیتال گرفته تا جلوه های ویژه کامپیوتری. برای نخستین بار این امکانات در سینمای جنگ استفاده شد و بعدها به کل سینما منتقل شد.
ساخت فیلم جنگی سخت تر از خود جنگ است ده نمکی با اشاره به خطرات ساخت فیلم جنگی اظهار داشت: بعنوان کسی که در جنگ حضور داشته می گویم ساخت فیلم جنگی سخت تر از خود جنگ است. بعنوان مثال در معراجی ها چند متخصص و هنرمند جانشان را سر صحنه از دست دادند. اما این فداکاری ها کمتر از شهادت در میدان جنگ نیست.
وی یکی از موانع جدی را بحران لجستیک دانست و اظهار داشت: ادوات جنگی مانند تانک و سلاح در دسترس نیست و باید با جلوه های ویژه جایگزین شود. حتی هنرورهای جنگی نیز نیازمند آموزش تخصصی هستند تا بتوانند به صورت حرفه ای در صحنه ها ایفای نقش کنند.
ده نمکی اظهار داشت: مدیر فرهنگی باید آینده نگر و آینده پژوه باشد و نیاز آینده را بفهمد. هنرمند هم قسمتی از این رسالت را برعهده دارد، چون در بین مردم زندگی می کند و شاخک های حساس تری نسبت به جامعه دارد.
وی ادامه داد: مدیران معمولا در طبقه خودشان در ارتباط هستند، اما هنرمند با مردم زندگی می کند و احساسات جامعه را لمس می کند. وقتی وحدت ملی یا تقابل بین ایرانیت و اسلامیت به وجود می آید، این یک زنگ خطر است که با هنر میتوان به آن پاسخ داد، نه با بخشنامه و زور.
ده نمکی اضافه کرد: یادم می آید زمان سریال «معراجی ها» همین بحث تقابل ایرانیت و اسلامیت، شهید گم نام و مجسمه کوروش در دانشگاه ها مطرح بود. این مسایل را نمی شد با سخنرانی یا اجبار حل کرد، اما سریال توانست به زبان ساده توضیح دهد که شهید برای این رفته تا دانشجو بتواند روی همان صندلی بنشیند و درس بخواند.
وی اظهار داشت: حتی با طنز هم میتوان این مفاهیم را منتقل کرد. بطور مثال، وقتی در فیلم شهید موحددانش و شهید خرازی که هر دو یک دستشان قطع بود، کنار سربازان هخامنشی و ساسانی قرار گرفتند، این پیام داده شد که همه برای ایران جنگیده اند؛ یکی در گذشته و یکی در امروز.
این کارگردان اظهار داشت: من معتقدم دو نوع فیلم سازی در حوزه دفاع مقدس وجود دارد؛ فیلم هایی که مدیران می پسندند و فیلم هایی که مردم مخاطب می پسندند. بین این دو تفاوت زیادی هست.
وی ادامه داد: متاسفانه سال هاست سینمای کمدی سخیف شده و حتی فیلم اجتماعی درست هم ساخته نمی گردد. در حالیکه طنز می تواند نگاهی ایدئولوژیک و اجتماعی داشته باشد، نه فقط شوخی جنسی و سطحی.
گیشه همه چیز نیست ده نمکی خاطرنشان کرد: من به جد معتقدم گیشه همه چیز نیست. برخی فیلمها برای تاریخ ساخته می شوند و برخی برای آیندگان. حتی اگر در زمان حاضر فهمیده نشوند.
وی افزود: سینما سه ضلع دارد؛ صنعت، رسانه و هنر. اگر فیلم بهترین تکنیک را داشته باشد اما نتواند مخاطب جذب نماید، اسمش سینما نیست بلکه تبدیل به فیلمی گلخانه ای در ‌بایگانی می شود.
این تهیه کننده اظهار داشت: زاویه ورود به قصه ها باید متفاوت باشد تا حرف های تکراری به گوش مخاطب نرسد. بطورمثال در «اخراجی ها ۲» که هواپیمای مسافربری را به اردوگاه می برند، فیلم نامه ابتدا رد شد چون گفته بودند چنین چیزی تخیل است. اما همین زاویه متفاوت موجب موفقیت شد.
وی ادامه داد: در سینمای دفاع مقدس احتیاج به نگاهی تازه داریم. متاسفانه نگاه رسمی گاهی مقاومت را کوچک جلوه داد. امام (ره) گفته بودند کشوری با ۲۰ میلیون جوان باید ۲۰ میلیون تفنگدار داشته باشد، اما در عمل فقط سه میلیون نفر در جنگ شرکت کردند. این نشان داده است ما نتوانستیم همه جوانان را پای کار بیاوریم.
ده نمکی تصریح کرد: همیشه در رابطه با مردان جنگ حرف زدیم اما در رابطه با نامردان جنگ کمتر سخنی گفته ایم. در حالیکه شهید چمران می گفت وقتی شیپور جنگ نواخته می شود، مرد از نامرد تشخیص داده می شود.
وی ادامه داد: اگر در ادبیات جهانی مثل «بینوایان» میتوان کشیشی متفاوت و تخیلی را روایت کرد، چرا در سینمای ما وقتی شخصیتی مثل حاج یوسف در «رسوایی» ایجاد می شود، با آن مخالفت می کنند و فیلم را ممنوع می سازند؟
مسعود ده نمکی اظهار داشت: زمان شاید قضاوت ها را عوض کند؛ وقتی اخراجی ها ساخته شد، یک فرمانده کوشش کرد جمع آوری نامه کند تا فیلم اکران نشود، اما سال ها بعد همان مردم زیر تابوت مجید قربانخانی را با افتخار می گرفتند.
وی ادامه داد: زمان می گذرد تا جامعه به این نتیجه برسد که پرداختن به آدم ها مهم تر از اسم و عنوان است، قهرمان یعنی کسی که از عشق و زندگی خویش می گذرد و جانش را به خطر می اندازد.
ده نمکی اظهار داشت: روایت رسمی جنگ از اتاقِ فرماندهی را بسیار دیدیم، اما از لحظه اعزام نیرو به جبهه و نیروی انسانی، آن چه در قبل و حین و بعد می گذرد، کمتر گفته شده؛ این موضوع ها هزینه مادی و معنوی دارد و کارگردان را در معرض تحقیر و مقابله قرار می دهد.
وی ادامه داد: به همین خاطر برخی پروژه ها مثل کربلای۴ دائم محل بحث و مناقشه می شوند و جراتِ پرداختن به آنها کم است.
این کارگردان تاکید کرد: هنر است که می تواند در رابطه با خیانت، لو رفتن عملیات یا دلیلهای دیگر رخدادها حرف بزند؛ اگر دشمن را ضعیف نشان دهیم، عظمت کارِ جوانان خودمان درنیامده است، مدیر فرهنگی باید این تفاوت ها را بفهمد.
ده نمکی اظهار داشت: فکر نکنید هرچه تانک و تجهیزات بیشتر روی پرده باشد عظمت بهتر منتقل می شود. عظمتِ عملیات وقتی از دل درام و دلِ انسانِ میدان بیرون بیاید دیده می شود؛ اگر اجازه ندهیم وارد ترس و شجاعتِ یک آدم شویم، مخاطب آن عظمت را حس نخواهد کرد.
وی تصریح کرد: تولید فیلم جنگی هزینه ها و مخاطراتِ خاص خویش را دارد، از بحران لجستیک تا نبود ادوات نمایشی و این کارگران و متخصصان فنی اند که بارهای فنی و خطر صحنه ها را به دوش می کشند.
ده نمکی در آخر اظهار داشت: مدیر فرهنگی باید بفهمد که چه چیزی در قابِ دوربین دیده می شود؛ باید درک کند عظمتِ یک عملیات در درام شکل می گیرد نه در شمار تانک ها. اگر مدیر، سواد تحلیل و نشانه شناسی نداشته باشد، مسیر روایت اشتباه می رود و سرمایه ها هدر می رود.
ده نمکی اظهار داشت: بعضی سوژه ها یا شخصیت ها نیاز دارند زمان بگذرد تا جامعه بتواند در رابطه با آنها قضاوت کند. ممکنست یک نسل یا حتی خود فرزندان و والدین افراد، در ابتدا حساس باشند و هنوز آمادگی پذیرش حقیقت را نداشته باشند.
وی ادامه داد: وقتی شما تلاش می کنید شخصیت واقعی را شبیه سازی کنید، حتی اگر درصد کمی از شباهت وجود نداشته باشد، بعضی ها آنرا رد می کنند؛ یعنی نمی توانند با عدم شباهت کنار بیایند.
ده نمکی اظهار داشت: در ایران متاسفانه وقتی به یک قشر یا حرفه نزدیک می شوید، خیلی زود پای تعمیم کشیده می شود. اگر یک قاضی بد نشان داده شود، انگار همه قضات بد هستند؛ اگر یک پلیس یا پرستار بد باشد، همه آنها زیر سؤال می روند. حتی اگر کاراکتر شما جزئیات لهجه ای داشته باشد، ممکنست جامعه آنرا به کل جمعیت تعمیم دهد.
وی ادامه داد: این اصل تعمیم خیلی جاها دست فیلمساز را می بندد و موجب می شود نتواند آزادانه شخصیت ها را روایت کند.
ده نمکی اظهار داشت: در نهایت همه چیز به نگاه فیلمساز برمی گردد. در هالیوود و دیگر سینماهای جهان، حتی وقتی سریال یا فیلمی جنگی است، حاکمیت یا مسؤلان معمولا تبرئه می شوند؛ رییس جمهور، قاضی یا مقام بالایی ممکنست در داستان ناجی باشند. این امیدبخشی در داستان است.
وی ادامه داد: اما اگر نگاه انتقادی فیلمساز تخریبگرانه باشد، نه مصلحانه، داستان تبدیل به تخریب می شود؛ نه نقد و نه آموزش. حتی در دفاع مقدس، همه رزمنده ها «آسمانی» نبودند؛ هم سیدمرتضی ها بودند، هم مجید سوزی ها. اگر نتوانستیم همه را کنار هم بیاوریم و نشان دهیم، اشکال به ما برمی گردد، نه به سوژه ها.
ده نمکی تاکید کرد: اصل دفاع مقدس تغییر و تحول انسان هاست؛ این همان چیزی است که در همه جای داستان ها و تاریخ اتفاق افتاده و باید از آن الهام گرفت.
ده نمکی اظهار داشت: وقتی اثری ایجاد می شود، ابتدا با یک بایکوت مواجه می شود و سال ها مورد انتقاد قرار می گیرد؛ پس از ده سال، باردیگر مجبور می شوند آنرا پخش کنند و حتی تبلیغش کنند. در آن مقطع، همه فحش می دهند، اما پس از گذر زمان، جایگاه اثر مشخص می شود.
وی ادامه داد: نیاز امروز جامعه با نیاز زمان گذشته متفاوت می باشد. آن چیزی که من عرض می کنم، روایت یک حقیقت است، نه ضعف. روز اول که آمدم اینجا، به آقای سیدحسن گفتم اینجا جای مناسبی نیست. این بازمی گردد به عدم اعتماد مسئولان؛ آنها همیشه فکر می کنند «من بیشتر از دیگران می فهمم».
ده نمکی اظهار داشت: هنرمند اگر صاحب اندیشه باشد، باید بتواند حرف های عمیق را به زبان هنر منتقل کند، مثل مولانا که حرف عرفانی را برای دبستانی و دانشگاهی قابل فهم کرده است. حتی اگر حرف من اشتباه محاسباتی داشته باشد، باید فیلم ساخته شود تا روزی بتوان دربارهٔ آن حرف زد.
وی ادامه داد: نوع روایت، قدرت دارد. حتی با تلخی های جنگ، اگر کسی بلد باشد می تواند نگاه مسؤلان خارجی را مشاهده کند. بطورمثال در قطر، ایرانیها امروز با عزت و احترام بیشتری دیده می شوند؛ نگاه آنها نسبت به ایران، نگاه افتخار است، نه تحقیر.
ده نمکی اظهار داشت: وقتی می بینیم هنرمندان و ستاره های سینما و موسیقی در اروپا و آمریکا در خیابان ها تظاهرات می کنند و سرود می سازند، ولی در ایران خبری نیست، این زنگ خطری است. حتی در غزه، پرچم ایران در کنار پرچم فلسطین دیده می شود؛ ایران بعنوان نماد دفاع از مظلوم شناخته می شود.
وی ادامه داد: در گذشته، حتی فوتبال هم پیام سیاسی داشت. حشمت مهاجرانی زمان طاغوت برای حفظ مصالح ملی در یک مسابقه، از زدن چند گل خودداری کرد. امروز، هنرمندان ایرانی به ندرت موضع می گیرند و این به نوع روایت برمی گردد.
ده نمکی اظهار داشت: روایت لحظه ای ضعف تولید می کند؛ بطورمثال وقتی مسؤلان رسمی کشور زبان رسانه را نمی شناسند یا حرفی می زنند که تولید قدرت نمی نماید. شناخت رسانه و توانایی هنرمند برای ورود به قصه از زاویه ای درست، بسیار اهمیت دارد.
وی ادامه داد: اگر روایت درست باشد، تصاویر تظاهرات در جهان، نفرت جهانی از اسرائیل، و وقایع تاریخی قابل بازنمایی است و قدرت و عزت ملت را تقویت می کند.
ده نمکی اظهار داشت: بی اثر کردن رسانه ملی بوسیله مدیریت اقتصادی غلط پلت فرم ها و سینما، نخستین و مستقیم ترین لطمه را به کشور وارد می نماید. وقتی تریبون رسمی خویش را از دست بدهی، در زمانی که قصد داری حرف بزنی، امکان اثرگذاری نخواهد بود، به ویژه اگر مدیریت و مهندسی رسانه ای درست انجام نشده باشد.
ده نمکی اظهار داشت: یک جا نیست که از این ها حساب بکشد. در چند سال قبل بیشتر از دو تا سه هزار میلیارد تومان خرج این ژانرها می شود، اما مجموع مخاطبانشان به اندازه یکی از مخاطبان من هم نیستند. بنابراین می گویم چرا سیمرغ بارون می کنید، خوب بودجه هم بوده و الان هم هست، همه چیز فراهم است، اما وقتی فیلم ایجاد می شود، مخاطب با آن ارتباط برقرار نمی کند و لذت نمی برد.
وی ادامه داد: مسئله این است که یک مرکز مدیریت فرهنگی در کشور باید بیاید و این ها را بررسی کند. پلت فرم ها و ارگان های مربوطه سر جای خود هستند، اما بخش مهمی هم به مسئله دستمزدهای هنگفت بازیگران یا عوامل تولید برمی گردد؛ گاهی با هر قیمتی آنها را راضی می کنند تا در پروژه ای حضور پیدا کنند، اما در نهایت محصول چه می شود؟
ده نمکی تاکید کرد: این رویه به خود صنعت سینما لطمه می زند. اتفاقات بدی در این زمینه ها می افتد که کسی پاسخگو نیست. باید این مقوله مدیریت شود و نگاه پدرانه ای به قصه داشته باشیم تا صنعت سینما سالم تر و اثرگذارتر باقی بماند.

منبع: آتلیه دات كام