در پشت این مجسمه های بدوی، کودکی نشسته است!

آتلیه دات کام: غروب 13 دی، باغ موزه هنر ایرانی میزبان افتتاحیه نمایشگاه انفرادی مجسمه های آرزو آزادی بود؛ نمایشگاهی که ازدحام شخصیت های خلق شده توسط هنرمند به چشم می خورد. به اذعان بازدیدکنندگان، خالقِ این نمایشگاه به کودکی شباهت دارد که حسّ های مختلفی شامل تلخی و شیرینی و خشم و محبتی را که از دیگران گرفته، به انبوهی از آثار ساده، پریمیتیو و خاص تبدیل نموده است که ارتباط با آنها کار راحتی است؛ برای اینکه از جهان حسّی هنرمند برون آمده و با روحیه او عجین شده است.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، در افتتاحیه نمایشگاه انفرادی مجسمه های آرزو آزادی، جلسه نقد و بررسی آثار نیز با حضور هنرمندانی همچون عباس مجیدی، جعفر نجیبی، اکبر نیکان پور، آصف ابراهیمی، کامبیز برنجی و مهناز پسیخانی انجام شد.

در آثار این نمایشگاه شاهد یک نگاه فانتزی هستیم

در آغاز نشست، عباس مجیدی (مجسمه ساز)، در سخنانی اظهار داشت: «اطلاق عنوان هنر بدوی، حاصل تفکرات تاریخ هنریِ قرن نوزده و بیست میلادی است، اما فراموش نکنیم زندگی انسان با هنر توامان بوده است. اگر به دیوارهای غارها نگاه نماییم و اگر به اشکال نقش بسته بر روی این دیوارها دقت نماییم، می بینیم این نقوش به عنوان نخستین نمودهای هنر هستند. این اشکال به شدت کودکانه، برگرفته از زندگی غارنشینان هستند. آن چه بعدها تحت عنوان قواعد مدرن یا کلاسیک به هنر افزوده شد، مربوط به دوره خاصی از تاریخ است که خودرا در نسبت با گذشته تعریف می کند. اِشکال آنجاست که ما در مورد هنر کلاسیک یا مدرن صحبت می کنیم؛ ولی در مورد هنرِ گذشته تحت عنوان هنر قدیم یاد می کنیم؛ در صورتیکه اگر یک بازبینی درستی داشته باشیم اصلاً بحث قدیم و جدید مطرح نیست، مهم این است که ما چگونه برمبنای نیازها و خواسته های خودمان فارغ از همه پارادایم ها عمل می نماییم. این نگرانی به هیچ وجه وجود ندارد که آیا ما با کارمان رفتار کلاسیک می نماییم یا رفتار امروزی.»
این مجسمه ساز با اشاره به آثار آرزو آزادی در این نمایشگاه افزود: «امتیاز این آثار، بکر بودن و تجربه خودآموختگی و شکلی از بدویت در آنهاست. ما نگاهی فانتزی را در این کارها شاهد می باشیم که ناشی از دقت هنرمند است که تصویر را در مقام تصویرگر درک و آنرا در قالب مجسمه پردازش کرده است.»

آزادی یک هنرمند خودآموخته است

مهناز پسیخانی (نقاش) نیز در این جلسه درباره ی مجسمه های آزادی اظهار داشت: «من کارهای آرزو را در کارگاهش دیده بودم. او از خودش به عنوان هنرمندی خودآموخته نام می برد. به اعتقاد من، فرق هنرمند خودآموخته با هنرمندی که استاد دارد در این است که استاد، لقمه را دور سر می چرخاند و به شاگرد می دهد تا وارد دهان کند؛ ولی یک هنرجوی خودآموخته، در کارش صریح است. آن چه می خواهد را مستقیم وارد دهان می کند و مستقیم پیام را به بیینده می دهد. بیننده اثر هنرمندی که تحت نظر استاد بوده، چه بسا نمی فهمد که آن هنرمند چه کار کرده و چون نمی فهمد چه کاری کرده، اذعان من کند که نمی تواند مشابه آن اثر را اجرا کند؛ این در حالیست که همین بیننده، بمحض تماشای کار یک هنرمند خودآموخته می گوید چقدر انجام این کار آسان است و من هم می توانم این اثر را بسازم! از همین رو با آن اثر ارتباط برقرار می کند. در کار آرزو ما شاهد آن هستیم که بیننده با اثر ارتباط مستقیم برقرار می کند.»
این هنرمند نقاش درباره ی مشخصه اصلی این نمایشگاه اضافه کرد: «بزرگ ترین خاصیت این نمایشگاه، تعداد کارهاست که خیلی زیاد است. تنها عیب این هنرمند آنست که او از این مزیّت بزرگ استفاده نکرده و کارها را پراکنده کرده است. من در کارگاه هنرمند دیدم که همه آثار را روی هم ریخته است؛ در صورتیکه ما شاهد یک جمعیت بزرگ از انسان و حیوان هستیم، انسانی که شبیه حیوان است و حیوانی که به انسان شباهت دارد. این تنوع، بسیار مغتنم و خوب است؛ اما ما در این آثار احساس تفرّد نمی نماییم.»

نظری درباره ی گردن و چهره مجسمه ها

اما در حاشیه این نمایشگاه، فؤاد نجم الدین ـ منتقد، پژوهشگر هنر و عضو هیات علمی دانشگاه ـ در باب نگاه هنری این هنرمند بیان کرد: «گردن و چهره مجسمه های آزادی بویژه نوع برخورد او با گردن مجسمه ها برای من جالب است. این فرمیک بودن و ایستایی، به نحو خاصی انجام شده و همین، این کارها را از دیگر مجسمه ها متفاوت می کند و می توانم بگویم مشابه آنرا ندیده ام. مواجهه هنرمند با حیوانات و تشبیه آنها به انسان ها یا تشبیه انسان ها به حیوان هم، برایم حائز اهمیت می باشد. گویی در پشت این آثار، کودکی نشسته و این آثار را می سازد.»


نمایشگاه آثار مجسمه آرزو آزادی تا ۱۹ دی ۱۴۰۳ ادامه دارد. علاقه مندان برای دیدن آثار می توانند به باغ موزه هنر ایرانی واقع در میدان تجریش خیابان شهید دربندی، خیابان دکتر حسابی مراجعه نمایند. ساعت بازدید از این نمایشگاه هم از ۱۰ تا ۱۷ است.