شرط نرگس آبیار برای ترک فیلمسازی

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از روابط عمومی آثار نرگس آبیار، این فیلمساز ایرانی روز گذشته ۲۵ آبان ماه در میزگرد روایت تجارب زنان از مناطق جنگی که در دانشگاه یورک کانادا برگزار شد، شرکت کرد. او که تجربه ساخت چندین اثر سینمایی در رابطه با جنگ را در کارنامه خود دارد در این جلسه اظهار داشت: داستان مادرانی که فرزندانشان هیچگاه از جنگ بازنگشته اند بین تمام تجربه های جنگی بشری مشترک است.
این میزگرد روز گذشته با عنوان «تقویت همبستگی» و با مبحث روایت تجارب زنان از مناطق جنگی با حضور تعدادی از فعالان حوزه زنان از کشورهای عراق، افغانستان، سوریه، سومالی و بوسنی در دانشگاه یورک کانادا برگزار شد.
نرگس آبیار که بعنوان نماینده ایران در این میزگرد حضور داشت درباره مبحث جنگ و زنان در هشت سال دفاع مقدس اظهار داشت: جنگ ایران و عراق از طولانی ترین جنگ های صد سال گذشته دنیاست، هشت سال طول کشیده و نزدیک به دویست هزار نفر شهید و هفتصد هزار نفر زخمی و چهل هزار اسیر برای ایران به جا گذاشته است. حقیقت این است که نتایج و تبعات هولناک جنگ حتی در این آمار و ارقام تکان دهنده هم نمی گنجد، در این هشت سال هزاران مادر فرزندان خود را، هزاران زن همسرانشان را و هزاران دختر، پدران و برادران خویش را از دست داده اند. این ها تنها گوشه ای از نتایج جنگی است که به کشور ما تحمیل شد، اساسا این جنگ در کشور عراق که در جبهه مقابل می جنگید هم تبعات سنگینی به جا گذاشته است.
کارگردان «شیار ۱۴۳» افزود: بعنوان فیلمسازی که مبحث جنگ دغدغه همیشگی اش بوده است قصد خط کشی و مرزبندی ندارم، چون که جنگ در هر نقطه ای از دنیا و از هر زاویه و نقطه نظری ناخوشایند و شنیع است، اما بعنوان شهروند سرزمینی که خود قربانی جنگ و تجاوز است و تجربه زیستی در طولانی ترین جنگ قرن گذشته را دارد، می خواهم بگویم بیشتر از اسرا و زخمی ها و حتی بیشتر از کشته شدگان، زنان قربانیان حقیقی جنگ هستند. تجربه جنگ برای زنان بیشتر از این که کمی و در نسبت با اعداد و ارقام باشد تجربه ای کیفی است.
این کارگردان و نویسنده ایرانی درباره نگاه زنانه به جنگ اظهار داشت: جنگ برای برخی زنان هنوز تمام نشده، بیشتر از سی سال از جنگ ایران می گذرد اما هنوز که هنوز است مادران زیادی چشم انتظار فرزندان خویشند، پسران جوانی که به جبهه جنگ عازم شده، رد و اثری از آنها باقی نمانده و بعد از گذر سال ها هنوز خبری از آنها به دست نیامده که زنده اند یا کشته شده اند. این مادران در برزخ زندگی می کنند و از اسارت و زخمی شدن فرزندان خود بی خبر هستند.
کارگردان فیلم «نفس» درباره اشتراکات تأثیر جنگ بر زنان چنین اظهار داشت: در شرایط جنگی روی دیگری از زندگی عیان می شود که در شرایط عادی کمتر به چشم می آید، از این جهت جنگ برای من فیلمساز همواره مایه درنگ و تفکر است و می خواهم در فیلم هایم آنرا روایت کنم. جنگ ایران و عراق با عنایت به مدت مدید و سالهای طولانی آن هنوز قصه های نشنیده و داستان های ناگفته زیادی برای روایت دارد، این داستان ها به شکلی جهان شمول هستند و برای هر کشور و سرزمینی که جنگ را تجربه کرده باشد، ملموس و باور پذیر. داستان مادرانی که فرزندانشان هیچگاه از جنگ بازنگشته اند بین تمام تجربه های جنگی بشری مشترک است.
او افزود: زنان و مادران ایرانی از این قاعده مستثنی نیستند، مادرانی داریم که چهار یا پنج تن از پسران جوان خویش را در جنگ از دست داده اند، خانمهایی که همسر از دست داده اند و فرزندان خویش را به تنهایی بزرگ کرده اند، یا خانمهایی که در کنار جانبازان که دست یا پا و یا چشم و اعضای تن خویش را از دست داده اند زندگی کرده اند، رنج و دشواری زیادی را به جان خریده اند و همچنان می خرند، شاید عمیق ترین رنج ها را زنانی متحمل شدند که همسرانشان از جانبازان اعصاب و روان هستند، مردانی که در بمباران های شیمیایی گرفتار صدمه های عصبی و روانی شدید شده اند.
آبیار در انتها بیان نمود: از جنگ و مشقات آن میتوان ساعت ها حرف زد، کتاب ها نوشت و فیلمها ساخت. فیلم ساختن تنها کار خوشایندی است که من توان انجام آنرا دارم و با تمام وجود به آن مشتاقم، بااینکه جنگ موقعیت های داستانی ناب و دراماتیکی برای فیلسماز فراهم می آورد، با تمام وجود حاضرم از اشتیاقم به فیلمسازی بگذرم مشروط به این که در هیچ نقطه ای از جهان حتی یک گلوله به نیت جنگ شلیک نشود.
در این نشست علاوه بر نرگس آبیار تعدادی از فعالان حوزه زنان همچون الینا حیدری و اسماء فیضی از افغانستان، آدلا جوشیچ از بوسنی، خانیم رحیم لطیف و خواله موسی و فتین احمد جمیل از عراق، مانیا الندر از سوریه، میسون المصری از سوریه و ایستار احمد از سومالی حضور داشتند.

منبع: atolieh.com

شرط نرگس آبیار برای ترک فیلمسازی

آتلیه در شبکه های اجتماعی